Ace in the Hole (Film, 1951) - MovieMeter.nl (2025)

Mijnwerkers Chili worden soort 'reality show'

Toen ik dat las moest ik gelijk aan deze film denken. 🙂

I met a lot of hard-boiled eggs in my life, but you - you're twenty minutes.

Heerlijke cinema! Een bijtende, cynische twist aan de nog altijd actuele if it bleeds it leads mentaliteit, waarin nieuwsmakende pers en het kuddegedrag van het publiek onder de loep worden genomen. Douglas' amorele oneliners zijn om van te smullen en Ace in the Hole zit verder vol met memorabele karakters (Lorraine, Boot, de sheriff) die allen een duit in het zakje doen.

4*.

ijzersterke film noir

mag gerust bij de beste van dit genre gezet worden

Kirk Douglas zet zijn rol gewoon perfect neer , hij ontziet niets en niemand en doer dat zeer overtuigend . Spijtig zijn in het echte leven nog altijd zulke karakters aanwezig .... deze film is niks verouderd en de sensatiedrang van de mensen is nog altijd niks veranderd (Kijk maar wat er gebeurd met een auto accident met gewonden ....)

Billy Wilder bewijst weer eens wat een kunstenaar hij is met deze film

weer een dikke 5

Sociaal drama van Billy Wilder en een aanklacht tegen riool-journalistiek en ramptoeristen.

Kirk Douglas en de locatie zijn geweldig.

Toch is het juist het sociaal drama-element en de moraal die er iets te nadrukkelijk op ligt dat hem net iets minder doet uit vallen als de noir en comedy-klassiekers van Billy Wilder.

Maar als aanklacht nog net zo actueel als in 1951.

Wilder does it again.

Heerlijke film over de sensatiedrang van de pers én de behoefte daaraan bij het volk. Douglas is een heerlijk schoft maar het is Wilders strakke regie die hier de show steelt. Jammer dat deze film zo lang amper te zien is geweest. Roger Ebert nam de film op in zijn Great Movies (klik link voor review) en ik begrijpvolledig waarom. Het topt Sunset Boulevard niet (ik kijk nu al uit naar de re-release in de bios, wordt mijn tweede keer), maar staat met stip op een voor ondergewaardeerde Wilders.

De quotes van Wilder zijn trouwens ook heerlijk, eigenlijk verplichte kost om even doorheen te browsen.

Billy Wilder gaat op de Hitchcock tour in deze film, waarin jan en allemaal als aasgieren afkomen op “The Mountain of the Seven Vultures” waar een man vastzit in een verlaten mijnschacht. Cynische film noir —met de toepasselijke alternatieve titel “The Big Carnival”— over schaamteloos egoïsme, riooljournalistiek, ramptoerisme, manipulatie, corruptie en massahysterie. Terwijl het slachtoffer crepeert, bereikt het egocentrisch gedrag tijdens het volksfeest buiten de schacht ongekende hoogten. Sterk scenario en ook de kille rol van Jan Sterling mag er zijn.

Film heeft thematisch overeenkomsten met Fury (1936) en Mad City (1997).

Het begint de normaalste zaak van de wereld te worden, maar oké.. wederom een goede film van Billy Wilder. 'Ace in the Hole' is heerlijk duister. Kirk Douglas zet een sterke prestatie neer als bikkelharde journalist, maar het is vooral ook weer de hand van Wilder die dit toch bijzonder genietbaar maakt.

Wilder brengt het verhaal mooi. Of ik het nou verschrikkelijk moet vinden, of grappig. Het is ongelofelijk, vooral als je denkt dat dit soort praktijken niet ver van de werkelijkheid staan. Qua locaties en sfeer is het genieten geblazen en de film hield me vast tot het einde. Duistere humor, sensatie en bijtende ernst.

Onwaarschijnlijk verhaal maar interessant om zien hoe een man met veel branie en bravoure er in slaagt zelfs experten om de tuin te leiden, hoe het corruptie-apparaat onmiddellijk in werking treedt, hoe op geld beluste personages geen zier geven om het leven van een mens en hoe dom en sensatie- en mediageil de massa is.

Billy Wilder zette een sterke, emotiegeladen film neer met een uitmuntende Kirk Douglas in de hoofdrol.

Ik heb de film een paar keer gezien op de duitse en engelse zenders. Steeds weer verbaas ik mij over de keuze's van de nederlandse zenders waarom ze nooit dit soort kleine meesterwerken eens de kans geven op de publieke omroep. Maar goed dit forum is er niet voor om daarover ons beklag te doen.

Dit was, zeker in 1951, een verrassende film van Wilder waarin hij de meedogenloosheid en hebzucht van de media, met in dat kielzog de commercie, van Amerika te kijk zette.

Wilder confronteerd de kijker keihard met feiten, de mislukte reporter die ten koste van alles, naar later blijkt een mensenleven, naam wil maken en bereid is daarvoor hele hoge prijzen te betalen. Anderen die zich laten betoveren met mooie woorden en onmiddelijk dollartekens en visoenen van naamsbekendheid krijgen en niet aan een slachtoffer denken. Dit alles wordt verweven met een stukje corruptie en je hebt een film welke, zeker voor die tijd, keihard binnen komt.

Prachtige rollen van Jan Sterling en Ray Teal. De rol van Douglas is hem op het lijf geschreven, Heb zelden een betere rol van hem gezien. Als je de film nu zou zien is het niet eens gedateerd, je kunt het zelfs breder trekken, de media over de hele wereld doet nu mee en is in al die jaren alleen maar brutaler en confronterender geworden.

Ben een enorm fan van het werk van Wilder en dit is zo'n beetje de laatste film die ik van hem nog moest zien. Veel van verwacht, diep teleurgesteld. Het onderwerp kon mij weinig boeien, geen ontwikkeling in de plot behalve veel voorspelbaarheid, geen humor, weinig tot geen cynisme; ik kon hier weinig mee.

Verhaal is bijzonder voorspelbaar afgezien dat de emotie van Tatum op het laatst compleet onverwacht is. Het scenario vind ik behoorlijk slecht. Prachtige fotografie, dat dan weer wel.

Diep, diep teleurgesteld in deze film; verbaasd me niets dat deze het slecht deed in die tijd.

Die Kirk Douglas is wel een taaie zeg....

101 😎

Echt he? Niet neer te knuppelen.

Hoop dat hij nog even mee kan!

Wat een fenomenale rol van Kirk Douglas....

Ijzersterk en grimmig drama met een krachtige boodschap die 67 jaar later net zo actueel is, zo niet actueler dan destijds.

Eén van de betere rollen van Kirk Douglas. Gewoonlijk ben ik niet echt fan van hem, maar hier doet hij het echt wel goed. Een verhaal met een boodschap dat nog steeds actueel is. Het zakt wat in naar het midden, maar is verder best wel goed. En dankzij het werk van Billy Wilder zijn de dialogen zeker de moeite. Met het personage Lorraine Minosa wordt gaandeweg ook minder gedaan, wat wel jammer is met het talent van Jan Sterling. Ze schittert tegenover Douglas, ondanks dat het personage wat op de zijweg wordt geplaatst met momenten.

Als je weet dat dit gemaakt werd tussen toppers als Sunset Boulevard en Stalag 17, mocht de lat toch wel wat hoger liggen voor Wilder en is het voor zijn kunnen iets te doorsnee. De film is in elk geval beter dan hij in 1951 werd onthaald.

De favoriet van Wilder zelf maar ik vond ‘m net als The Lost Weekend (1945) - MovieMeter.nl wat tegenvallen. De film is zelfs wat saai, maar net als The Lost Weekend heeft de film op het einde een interessante twist: niet zo’n twist die bijna alle huidige films hebben en die het verhaal opeens helemaal de andere kant op stuurt maar een subtiele twist die de film opeens een extra laag geeft in plaats van het een andere kant op te sturen en die de film ver verheft boven de middelmaat. In dit geval een twist met als boodschap iets als: als je uit sensatiezucht maar lang genoeg leugens vertelt wordt op een gegeven moment de waarheid sensationeler dan je volgende leugen. Maar net als in The Lost Weekend is de motivatie van de hoofdpersoon om aan het eind opeens iets anders te doen wat raadselachtig in de zin dat er meerdere factoren of theorieën mogelijk lijken zodat de film je daar als kijker over laat nadenken in plaats van het antwoord te geven zoals bij de meeste andere films gebeurt. De film is denk ik geen film noir maar de hoofdpersoon Tatum is overigens wel weer een zeer cynische gast (die dan nog wordt overtroffen door de andere hoofdpersoon Lorraine qua verdorvenheid). Bijzonder leuk is hoe Wilder de karakters en hun kleding laat verbinden: zo merkt Tatum op dat Boot zowel een riem als bretels draagt dus zekerheid wil en zo ook alle feiten checkt terwijl Lorraine net zo leugenachtig is als haar geblondeerde haar.

De film oogt erg actueel wegens de hele mediahype omtrent ‘nepnieuws’, maar de film demonstreert natuurlijk juist dat nepnieuws geen uitvinding van Trump is maar altijd al heeft bestaan. Ik denk dat het kapitalisme noodzakelijk de journalistiek corrumpeert (en nota bene The American Dream verbindt in zijn beroemd voorbeeld kapitalisme en media: ‘van krantenjongen tot krantenmagnaat’) omdat kranten en in onze tijd webmedia commerciële producten zijn en dus aan de man moeten worden gebracht zodat de klant primair moet worden bediend in plaats van geïnformeerd: zo moeten er deadlines worden gehaald (zodat zorgvuldig onderzoek vaak ontbreekt), verkoopt sensatie dus opgeklopte verhalen beter en wil de consument alleen nieuws dat in zijn politiek straatje past (omdat het leuker is om in je mening te worden bevestigd dan ‘cognitieve dissonantie’, hetgeen we nu filter bubbles noemen). Wel kent de vrije markt een inherent correctiemechanisme: als een krant te ver gaat in zijn leugens verliest het zijn geloofwaardigheid en gaan de klanten naar een andere, betere krant. In socialistische dictaturen wordt niet om geld maar om ideologie gelogen en ontbreekt behalve een alternatieve informatiebron zelfs een inherent correctiemechanisme, nu volgens Arendt een dictatuur juist is gebaseerd op het ondermijnen van alle feitelijke kennis. De burger in een dictatuur hoeft de leugens van het regime niet te geloven: het gaat er veeleer om dat de burger geen idee meer heeft wat waar en wat niet waar is zodat alles mogelijk waar wordt. De film focust overigens niet alleen op de leugens van een sensatiebeluste journalist die daarmee snel rijk wil worden maar ook op het manipulatieve van de media die niet alleen de gebeurtenissen verslaan maar zelf ook bewust en onbewust nieuws scheppen. Gelijk de kwantummechanica leert qua observeren van kleine deeltjes, lijken ook de media geen gebeurtenissen te kunnen verslaan zonder die gebeurtenissen ook zelf mede te bepalen door erover te berichten.

Overigens, een toevallig actueel tintje geeft het drama van de Thaise voetballertjes die vast zitten in een grot: dat vergelijkbare drama demonstreert dat vastzitten in een grot nog steeds ‘groot nieuws’ is dus een gebeurtenis is die de verbeelding van de nieuwsconsumenten prikkelt. Tatum weet ook dat mensen ‘human interest’-verhalen willen lezen, zodat een drama met één slachtoffer veel beter verkoopt dan een drama met vele slachtoffers omdat vele slachtoffers anoniem worden dus slechts een getal. Daarom spreken journalisten en politici bijna altijd over specifieke gevallen (‘Dit is Ans: zij is bijstandsmoeder en kan moeilijk rond komen’) in plaats van over statistieken (‘60% van alle bijstandsmoeders kan moeilijk rond komen’) want mensen willen een gezicht zien in plaats van een getal horen. Zoals The Lost Weekend groot inzicht toont in alcoholisme, toont deze film groot inzicht in de werking van de media.

Matig, maar voor een Wilder niet zo slecht.

Los van de rest kan je de film enige relevantie niet ontzeggen. Een kleine 70 jaar na datum is de kritiek die Wilder hier uit op de media nog steeds actueel, ongetwijfeld nog een stuk actueler zelfs. Jammer genoeg geeft dat ook wel weer van voor beperkte social impact een medium als film heeft. Als men hier 70 jaar geleden al voor waarschuwde en het alleen maar erger is geworden, kan je je afvragen welk doel al die gelauwerde sociale kritiek dient.

Soit, ik lig er meestal ook niet zo wakker van, behalve als het storend aanwezig is. Dat is hier zeker het geval, zeker tijdens de tweede helft van de film. Heel gelaagd of diepgaand is het ook niet, de media is slecht, maakt nieuws en het volk is vooral geïnteresseerd in human interest drama. Komt daarbij dat Douglas centraal staat in deze film en hij overacting tot nieuwe hoogtes weet te brengen. Geen idee waarom iedereen altijd zo enthusiast wordt wanneer acteurs in serieuze rollen karikaturaal uit de bocht gaan.

De aanzet van de film is nog wel te doen. Wilder's dialogen doen me nog steeds weinig, maar het eerste deel van de film amuseert wel. Daarna wordt het allemaal wat te doorzichtig en opzichtig, waardoor de film alleen maar meer gaat irriteren.

Zeker niet Wilder's slechtste, deze film, maar heel boeiend vond ik het niet en met een speelduur van bijna twee uur duurt het klassiek ook veel te lang.

1.5*

Wilder behoort qua stemgemiddelde zeker tot één van mijn favoriete regisseurs. Fijne film alweer, niet zo sterk als bijvoorbeeld The apartment of Sunset Blvd., maar zeker wederom sterk.

Eerst heb je een charismatische en goed op dreef zijnde Kirk Douglas die een erg irritante en uitgerangeerde journalist vertolkt. Een zeer opportunistische en manipulatieve kerel die een drama tot een sappig verhaal weet om te buigen. Er is maar één factor die speelt in zijn enthousiasme en dat is het eigenbelang.

Soms iets te makkelijk allemaal in scène gezet zoals bijvoorbeeld hoe vlot en makkelijk men zich laat leiden door deze man. Zelfs door wetsdienaars of werklui die technisch onderlegd zijn hoe ze iemand moeten bevrijden. Hier en daar ook een vleugje racisme al is dat wellicht eigen aan de tijdsperiode.

Tot slot een zeer interessante film over hoe (de blanke) man zijn wil oplegt tegen tradities en culturele gebruiken in om een heilige berg te onteren en er een pretpark van te maken. Daarnaast ook een aanklacht tegen het ramptoerisme en voyeurisme. Hier en daar ook subtiel erg sterk waarbij de site dag na dag duurder wordt. Van 25 Penny tot later een Dollar als entreegeld. Grappig en tegelijk schrijnend was het einde wanneer alles voorbij was: de meute was even snel weg als dat ze gekomen waren. En de arme man die gevangen zat in de grot? Tja, wie denkt daar nog aan de volgende dag? …

Schamper kijkt Chuck Tatum (Kirk Douglas) naar het bordje dat op de deur van de chefredacteur van de Sun-Bulletin in Albuquerque hangt: Tell The Truth. Voor die wijsheid heeft Chuck slechts een vermoeid lachje over. Chuck is journalist en weet dat je met de waarheid de oplage van de krant niet grandioos verhoogd krijgt. Voor een goed verhaal zou Chuck zelfs met de duivel een pact sluiten. Het gaat hem nooit om de beroepsethiek. Het gaat hem om een sensationeel verhaal, dat lezers aantrekt en ervoor zorgt dat hij weer een stap kan zetten op de ladder die naar succes leidt. De waarheid is in Chuck‘s filosofie alleen maar een vervelende sta-in-de-weg.

Die instelling heeft al elf keer tot ontslag geleid. De grote kranten willen hem niet meer. Vandaar dat hij zich bij de lokale krant Sun-Bulletin aanbiedt. Een tussenstation. Chuck is een man die bereid is om over lijken te gaan om zijn doel te bereiken. Moreel besef is hem vreemd. Hij is een sluwe, arrogante, eerzuchtige bloedhond met een onmiskenbare neus voor sensatie. Het kost regisseur en schrijver Billy Wilder maar tien minuten om het personage Chuck Tatum te karakteriseren. Bepaald geen personage om als kijker te omarmen.

Maar daar is het Billy Wilder ook niet om te doen. Wilder wil zoals hij dat vaker doet, de verachtelijke aard van de mens laten zien. En om dat te laten zien is Chuck Tate een magnifieke protagonist. Als Chuck eenmaal bloed heeft geproefd, zal hij er alles aan doen om dat slechte nieuws uit te wringen tot de laatste sensationele druppel. In Ace in the Hole rekt hij de ellende van een man zolang dat op de plaats van het nieuws een kleine stad van tenten en caravans ontstaat bevolkt door de sensatiezoekers die Chuck journalistiek bedient. Er is kermis. Er wordt gefeest. Billy Wilder zoekt de satirische overdrijving om het afschuwelijke in de mens ten toon te stellen.

Ace in the Hole is scherp geschreven en heeft prachtige dialogen. Er wordt indrukwekkend goed geacteerd. De scènes zijn indringend. De nadruk ligt op de sensatiegeile, egoïstische, eigengereide kant van de menselijke natuur. En die is niet fraai. Wilder houdt zowel Chuck Tatum als de kijker een vervelende en confronterende spiegel voor. En dat doet een beetje pijn. Ace in the Hole is een fantastische film.

En nog effe een Top250er en dat werd deze Ace in the Hole met Kirk Douglas en een bij aanvang bijzonder verhaal waar ik wel wat van verwachte mede doordat de laatste zes films uit de grote lijst best wel tegenvielen door uiteenlopende redenen. Maar goed, Douglas, Wilder, 1951, kom maar op zou ik zeggen.

Toch slaat de film in de opening verre van aan met Chuck Tatum die over lijken gaat om een baan te bemachtigen en de koppen in de krant te bepalen. Net zo duidelijk is de 'scoop' die Tatum meent te hebben met de insluiting van Leo waar hij vastbesloten is munt uit te slaan wat uitmondt in een compleet circus. En wat een absurde aanloop van mensen heeft dit toch gevolg waar men elkaar van liegen beticht wie er als ramptoerist het eerste aanwezig was, het is even flauw, als koddig en kortweg walgelijk met natuurlijk Tatum als egoïstische en narcistische middelpunt hoewel mrs Minosa er ook wat van kan. Maar eerlijk gezegd doet het me op dat moment nog steeds niet heel erg veel.

De aanklacht is overigens duidelijk, maar ook tevergeefs, want uiteraard is het de media die de boel opzweept en wat verfoei ik bijvoorbeeld een programma als RTL Boulevard met dat sensationele non nieuws waar die dweil van een Albert Verlinde opeens wel correct is als het familie of vrienden betreft, zum kotsen. Maar helaas is dat maar één kant van de medaille want wij mensen zijn nieuwsgierig, op sensatiebelust, en ik moet toegeven dat ik ook op P2000 kijk als ik de brandweer hoor uitrukken. Het zit dus gedeeltelijk in de mens en is puur een kwestie van vraag en aanbod en dat is hier niet anders waar ieder op een gegeven een graantje probeert mee te pikken, reclame voor zichzelf maakt zoals de sheriff met zijn het verkiezing en niets van de sensatie en actie wil missen. Begint het meer te leven...? Mwoah, dat het begint te knijpen en te wringen bij Tatum helpt wel mee.

Ace in the Hole werkt zich daarna naar een finale toe die niet minder voorspelbaar is maar wel genoegdoening biedt als een soort van karma. Het kan dan ook niet anders gezegd dan dat Wilder dit drama prima opbouwt en verre blijft van zijn anders grappige en komische stijl en Ace in the Hole in die zin toch best nog wel enige indruk maakt. Doch voor een topwaardering blijft de sterke indruk te lang uit.